Praca jako zawodowy kierowca do najlżejszych, najprzyjemniejszych i najłatwiejszych nie należy. Przekonanie o tym, że tak właśnie jest mogą mieć tylko ci, którzy za kółkiem spędzają niewiele czasu. Wielogodzinne prowadzenie samochodu rodzi wiele problemów. Zawodowy kierowca przebywa wiele godzin sam i w ciasnej przestrzeni. Zmuszony jest do ciągłego przebywania w tej samej pozycji. Bardzo męczące i stresujące jest wielogodzinne koncentrowanie na tym, co dzieje się na drodze. Kierowca zawodowy musi przez wiele godzin podtrzymywać umiejętność natychmiastowej reakcji na zdarzenia drogowe. Praca kierowców zatrudnionych w transporcie jest regulowana w szczególny sposób. Jest to trudne, gdyż pozostając w trasie, kierowca przewożący jakieś towary nie może przerywać pracy po każdych ośmiu godzinach. Wszystkim kierowcom zawodowym przysługuje tak zwany tygodniowy odpoczynek. Pod pojęciem tym należy rozumieć tygodniowy czas, który kierowca ma tylko do własnej dyspozycji. Istnieją dwa rodzaje tygodniowego odpoczynku. Pierwszy, to regularny tygodniowy okres odpoczynku; drugi, to skrócony tygodniowy okres odpoczynku. Pierwszy trwa minimum 45 godzin; drugi, to minimum 24 kolejne godziny. Inaczej mówiąc, w czasie dwóch kolejnych tygodni, szofer zawodowy musi wykorzystać dwa regularne okresy odpoczynku, jeden regularny okres odpoczynku i skrócony okres odpoczynku. Według polskiego prawa, tygodniowy okres odpoczynku musi zacząć się najpóźniej po ukończeniu sześciu okresów, z których każdy trwa po 24 godziny.